In de energie van het Noorden, hebben we het over de kleine dood, als in de afsluiting van de dag naar de nacht en de natuur die zich terugtrekt in de winter. En zo is het eigenlijk heel logisch dat de fysieke dood ook een overgang is, net zoals het vanuit de nacht vanzelf weer dag wordt en dat de lente na de winter volgt.
In het Westen hebben we de dood een beetje weggestopt alsof ze niet bestaat. We zijn onze rituelen verloren en vergeten terwijl ritueel werk zo helend kan zijn bij rouw en verlies.
In het Sjamanisme is de dood niets anders dan een overgang, een initiatie naar een volgende fase. Het ultieme transformatieproces waarbij we het oude loslaten zodat we het nieuwe kunnen verwelkomen. In mijn werk als rouwvrouw en palliatief verpleegkundige vind ik het bijzonder dat ik erbij mag zijn. Het is een intiem proces waarin je Ziel kan voelen terwijl zij zich langzaam losweekt van een lichaam dat op of ziek is. De serene rust en opluchting op het gezicht, zo vlak na overlijden, is prachtig om te zien.
Als we die “andere” wereld meer zouden betrekken bij ons dagelijks leven, zouden we dan beter om kunnen gaan met rouw en verlies? Zouden we ons verdriet en gemis meer in openheid kunnen delen, wetende dat die ander er altijd is, alleen niet meer in een fysiek lichaam? Sjamanistische volken hebben een diep contact met de ancestors, met hun voorouders en is het contact met hen een gewoon gegeven. De voorouders worden regelmatig om raad gevraagd en zij leven voort binnen de gemeenschap in het voorouderveld.
Als dood een normaal onderwerp word en uit de taboe en engsfeer word gehaald, zou onze kwalitiet van leven ook meer heel worden. Nu is onze maatschappij doordrenkt van het vooral wegstoppen van gevoelens van verdriet en ongemakkelijk terwijl dood en rouw een integraal onderdeel van het leven is. De cyclus van Leven- Dood- Leven zien we overal terug in de natuur.
Rouw gaat over liefde; over verbondenheid. In deze snelle tijd zijn we vergeten om echt contact te maken, om stil te staan bij wat echt belangrijk is. De energie van het Noorden leert ons dit. Te vertragen en stil te staan bij wat er in het diepste van ons zijn speelt en ons te openen voor onze dieptste emoties.